İbn Batta (rahimehullah) bu kitabı telif etmesinin sebebi olarak; zamanındaki insanların Sünnet’ten ve Sünnet’e yapışmaktan uzaklaştıklarını, bidatlerin yaygınlık kazandığını ve güzel görülür olduğunu, insanların câhilleri ve sapıkları rabler ve din hususunda önderler edindiklerini gördüğünü; bunun kendisini insanlar için onlara içerisinde Sünnet’i, Sünnet’e, ümmetin selefinin ve eser ulemâsının üzerinde bulunduğu şeye yapışmalarını öğütleyeceği ve onları bidatlerden ve saptırıcı hevâlardan sakındıracağı bir kitap telif etmeye sevk ettiğini zikretmiştir.

Müellif (rahimehullah) bu kitabını dört kısma ayırmıştır:

Birinci kısımda cemaatten ayrılmamayı, haktan sapanlardan, fırkala-şanlardan ve rezillik içerisinde bulunanlardan uzaklaşmayı emreden Nebî (sallallahu aleyhi ve sellem)’e âit hadisleri ve selefe âit eserleri sıralamıştır.

İkinci kısımda Ehli Sünnet ve’l Cemaat’in, ümmetin âlimlerinin üzerinde icmâ ettiği, hiçbir müslümanın bilmeme lüksünün olmadığı ve Allah tebâreke ve teâlâ’nın kendisini zâyi eden hiç kimseyi mazur görmeyeceği itikadını zikretmiştir.

Üçüncü kısımda fıkıhla ilgili çeşitli konularda çokça ihtiyaç duyulan birçok vâcibi, sünneti, ahlâkı ve edebi söz konusu etmiştir. Bu hükümlerden birçoğunu zikrederken Ehli Sünnet’in kendisiyle rey ve bidat ehli gibi diğer fırkalardan temeyyüz ettiği hususları seçmiştir. İbn Teymiyye’nin dediği gibi “Ehli Sünnet ve’l Cemaat’in mezhebi üzere muhtasar akîdeler kaleme alanların âdetlerinden biri de Ehli Sünnet’in kendisiyle kâfirlerden ve bidatçilerden ayırt edildiği hususları zikretmeleridir.”

Dördüncü kısımda ise müellif yaşadığı dönemde insanların ortaya attıkları, Allah’ın kitabında bir aslı bulunmayan ve hakkında Selef-i Sâlihîn’den bir eser gelmeyen birçok bidati söz konusu etmiştir.