Selamun Aleykum ve Rahmetullah,
İmanı kalpte tutmanın, kor ateşi elde tutmaktan daha zor olduğu bir
devirde arayış içinde insanoğlu. Hakikat yoluna sımsıkı sarılıp sapmamızı
engelleyecek salih ameller arıyor her birimiz. Samimiyetle Allah’a (cc)
yönelenlerimiz hidayetle şereflenirken arayış usulünde sünnete riayet
etmeyip sapanlar da oluyor ne yazık ki. Hidayete ermek de yetmiyor
cennete kavuşmak için. Bize bahşedilen bu değerli nimeti kaybetmeyip
ayaklarımızın sabit kalabilmesi için çabalıyoruz durmadan. Hak yolunda
öncüler ediniyoruz öncelikle. Kardeşlik bağları kurup Müslimlerle kalplerimiz kaynaştıkça ayaklarımızın sabit kalmasını umuyoruz. Tüm bunlar
çok güzelken daima teyakkuz hâlinde olmamız gereken bizleri bir tehlike
karşılıyor aniden: aşırılık. Öyle bir noktaya geliniyor ki bir kaynağa başvurmamız gerektiği ihtilaf ânlarında vahiy ve sünnete değil, takvalı ve
salih bir âlim de olsa hiçbir zaman vahiy alamayacak olan insanoğlunun
sözlerini önceleme gafletine düşebiliyoruz.
İbni Mesud’un (ra) tabi olunacaksa eğer dirilerden ziyade Müslimler olarak can verenlere tabi olunması nasihatini can kulağıyla dinlerken sahabe
dışında aklımızda beliren isimler, yakın zamanda yaşamış bir kaç âlimden
oluşuyor. Bu âlimlerden biri de hiç kuşkusuz İbni Teymiyye (rh). Sadece
yaşadığı asırda faydalı olmakla kalmayıp günümüzde de yol gösteren
eserler bıraktı bizlere. Allah (cc) ondan razı olsun. Ancak şu anda öyle bir
konuma getirildi ki yaşananlara şahit olsa en başta kendisinin eleştireceği
bir algı oluştu. İnsanların, vahiy ve sünneti ihtilaf ânlarında başvurulan
ilk kaynak olmaktan çıkarıp kendi eserlerine yöneldiklerini görse tüm
eserlerini yakıp yok edeceği muhakkak.
Halis Hocamız’ın, “İhtilaflı konularda vahye mi, İbni Teymiyye’ye mi dönelim?” isimli makalesiyle taassubun karanlık yüzünü görüp İbni Teymiyye
de (rh) olsa mutlak ve en değerli kaynağın Kur’ân ve sünnet olduğunu
hatırlayacağız inşallah.
Zaferi hak eden İslam’dır, bu yolda çaba gösteren tüm kullar sadece
birer vesiledir.
Selametle.